در سال‌های اخیر، واژه‌ی «ایمپلنت دیجیتال» به یکی از اصطلاحات پرزرق‌وبرق در تبلیغات دندانپزشکی تبدیل شده است. بسیاری از بیماران تصور می‌کنند این روش یک فناوری کاملاً متفاوت و انقلابی است که جایگزین جراحیهای مرسوم شده است. اما واقعیت چیست؟
ایمپلنت دیجیتال چیست؟
ایمپلنت دیجیتال به استفاده از فناوری‌هایی مانند اسکن سه‌بعدی (CBCT و اسکنر داخل دهانی)، طراحی کامپیوتری (CAD) و راهنمای جراحی (Surgical Guide) در برنامه‌ریزی و قرار دادن ایمپلنت گفته می‌شود. در این روش، موقعیت ایمپلنت پیش از جراحی در نرم‌افزار تعیین و یک قالب راهنما برای هدایت مراحل جراحی ساخته می‌شود.
تفاوت اصلی با روش مرسوم
در جراحیهای مرسوم، جراح با تکیه بر دانش آناتومی، تجربه و مشاهدات مستقیم حین جراحی، محل و زاویه‌ی ایمپلنت را تعیین می‌کند. در روش دیجیتال، این کار پیش از عمل و در محیط نرم‌افزار انجام می‌شود. تفاوت، بیشتر در برنامه‌ریزی است، نه در جنس یا فرآیند جوش خوردن ایمپلنت.
محدودیت مهم: پیوند استخوان
بخش قابل‌توجهی از بیماران ایمپلنت، به دلیل کمبود عرض یا ارتفاع استخوان، برای ایجاد بستر مناسب نیاز به پیوند استخوان دارند. این کار معمولاً فقط از طریق جراحی باز و کنار زدن لثه امکان‌پذیر است تا ناحیه به‌طور کامل دیده، پاک‌سازی و بازسازی شود.
به همین دلیل، در چنین شرایطی صرفاً تکیه بر قالب دیجیتال و جراحی بدون باز کردن لثه (Flapless) کافی نیست و ممکن است باعث عدم موفقیت درمان شود. این نکته‌ای است که متأسفانه در بسیاری از تبلیغات ایمپلنت دیجیتال به بیماران گفته نمی‌شود.
مزایا و واقعیت‌ها
ایمپلنت دیجیتال در برخی شرایط خاص میتواند دقت کار را بالا ببرد، به‌ویژه در کاشت ایمپلنت در فضاهای محدود یا برای جلوگیری از آسیب به اعصاب و سینوس. اما موفقیت نهایی، بیش از هر چیز به تجربه و مهارت جراح، کیفیت ایمپلنت و شرایط دهان بیمار بستگی دارد.
در بسیاری موارد، جراحی باز با دید مستقیم و امکان بازسازی بافت، همچنان بهترین و مطمئن‌ترین روش است.
نتیجه‌گیری
ایمپلنت دیجیتال ابزاری مفید و کمک‌کننده است، اما جایگزین مهارت جراح و جراحیهای باز موردنیاز برای پیوند استخوان نیست. بیماران باید آگاه باشند که واژه‌ی «دیجیتال» به تنهایی تضمین‌کننده‌ی کیفیت بالاتر نیست و انتخاب پزشک مجرب و برنامه‌ریزی علمی مهم‌ترین عوامل موفقیت درمان به شمار می‌رود
